Οινωπός 2017, Κ &Δ Αγγέλλου
Αγιωργίτικο 100%, Κερατέα 11.9.2019 Ο Κώστας Αγγέλου είναι 3ης γενιάς οινοποιός από τα Μεσόγεια (Καλύβια-Κερατέα) και τα τελευταία χρόνια κάνει μικρά
αποφασιστικά βήματα προς ποιοτικώτερο εμφιαλωμένο κρασί.
Η χρονιά του 2017 τον δικαιώνει. Δοκιμάζουμε το Αγιωργίτικο του οινοποιείου, που έχει ακόμα Σαββατιανό, Ασύρτικο, Μοσχάτο Αμβούργου και Μερλό.
Μέτριο ρουμπινί. Μαύρο κεράσι, κορινθιακή, κανέλα, γαρύφαλλο, κέδρος, αποξηραμένο δαμάσκηνο και κορινθιακή στη μύτη. Στόμα με καλή οξύτητα, με μέτριες τανίνες και αλκοόλ, μέτριου όγκου, έντασης και διάρκειας. Τα ίδια φρούτα στο στόμα, πλούσια, με τα μπαχάρια πιο έντονα απ’ ό,τι θα ήθελα (πιστεύω πως το βαρέλι είναι για να δίνει διάρκεια και δομή, όχι γεύση) αλλά πολύ ευχάριστα και το κυριώτερο: η γεύση και τα αρώματα βελτιώνονταν όσο περνούσε η ώρα. Ταίριαξε πολύ ωραία με το μοσχάρι γιουβέτσι κατσαρόλας. Δεν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο, αλλά είναι πολύ τίμιο, ευχάριστο, ξεκάθαρο και κυρίως, βελτιώνεται όσο περνάει η ώρα. 8 ευρώ ράφι.
Εκεί θέλω να καταλήξω. Είναι το πέμπτο κόκκινο που άνοιξα αυτή τη βδομάδα και το μόνο που άντεξε δύο ώρες καράφα, τα υπόλοιπα έχαναν το φρούτο τους, οι τανίνες γίνονταν στεγνές και δυσάρεστες και έλεγες: γιατί να το πιω τώρα αυτό; Αλλά όλα ήταν πυκνότερα, ακριβώτερα, ως 14,5 ευρώ και είχαν περάσει 12 μήνες βαρέλι. Ένα κρασί που περνάει βαρέλι, προορίζεται για στοιχειώδη παλαίωση, χρειάζεται χρόνο επομένως να ανοίξει από τη στιγμή που θα αφαιρεθεί ο φελλός, γι’ αυτό τα βάζω πάντα σε καράφα και παρακολουθώ την εξέλιξη. Αν όλα πάνε καλά, μετά τις δύο ώρες το κρασί πρέπει να είναι καλύτερο και στην τελευταία γουλιά του τελευταίου ποτηριού πρέπει να λές: γιατί το ήπια τόσο γρήγορα ρε γμτ; τώρα έστρωσε...Ακόμα και ένα φρέσκο εμφιαλωμένο κρασί δεξαμενής βελτιώνεται όσο λιγοστεύει στη φιάλη.
Τα 2 απ τα 4 που απέτυχαν ήταν εντυπωσιακώτερα κατ’ αρχήν, με καλύτερη δομή και φινέτσα. Αλλά δεν άντεξαν. Αν είστε μια μεγαλύτερη παρέα, η φιάλη θα τελειώσει σε μισή ώρα ή 45 λεπτά και θα σας αρέσει. Εκτός αν είστε κακοί άνθρωποι σαν εμένα και βάζετε τα κρασιά σε καράφα να ξεδιπλώσουν τις χάρες τους αντί να τα πιείτε αμέσως, οπότε αποδεικνύεται ότι οι χάρες ήταν στο εξώφυλλο. Πάντως διάβασα ότι το έκανε και ο Parker: τηλεφωνούσε στα οινοποιεία να να ανοίξουν τα κρασιά και να τα βάλουν σε ποτήρι 2 ώρες πρώτα και αν μετά ήταν εντάξει, τότε πήγαινε και δοκίμαζε. Μην πει κάποιος ηλίθιος πως δεν είμαι Πάρκερ, φυσικά όχι, ούτε θέλω, αλλά αν αυτό που έκανε είναι σωστό, είναι για όλους, για μένα και σας. Επίσης, αυτό το κάνω κάπου 25 χρόνια και ως πρόσφατα τα κρασιά με δικαίωναν, πίναμε μία κρασάρα μετά αντί για ένα κρασί ή κρασάκι. Τελευταία μόνο έχουν ενσκήψει αυτά που δεν αντέχουν και με έχουν προβληματίσει. Δεν θα πω ποια είναι, θα μείνω στη θετική πλευρά των πραγμάτων.
Εξακολουθώ να επιμένω πως τα καλά κρασιά τα ανοίγεις πολύ πριν, τα βάζεις σε καράφα, τα πίνεις σιγά-σιγά, με μικρή παρέα και τα προσέχεις, όπως και την παρέα. Διαφορετικά, πίνεις κάτι απλό, πολύ απλό. Όποτε ανοίξαμε κρασάρες με πολλά άτομα χάθηκε η μπάλα, σε σχέση βέβαια με την απόλαυση που αποκομίζεις όταν είστε δύο, άντε τρεις-τέσσερεις. Καταλαβαίνω την ηδονή του γκρουπ σεξ, αλλά το άλλο έχει και βάθος.