Αυλοτόπι 2015, Κτήμα Τσέλεπου.
Καμπερνέ 100% Η εμβληματική αυτή ετικέτα παραπέμπει στα τέλη του 1990 που ο Γιάννης Τσέλεπος ξεχώρισε τα καλύτερα σταφύλια του πολύ επιτυχημένου
ερυθρού του κτήματος από Καμπερνέ-Μερλό για για να φτιάξει 2 μονοποικιλιακά κρασιά ανώτερης κατηγορίας και μακράς παλαίωσης, το Αυλοτόπι και τον Κοκκινόμυλο. Το στοίχημα πέτυχε και από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι, τα κρασιά έχουν κατακτήσει πολλά βραβεία και έχουν αποδείξει την αξία τους παλαιώνοντας με χάρη και χαρίζοντας σπάνιες απολαύσεις σε όσους έχουν παλαιές φιάλες.
Η διεθνής τάση των τελευταίων ετών (που ρεαλιστικά δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί) για τα κρασιά παλαίωσης να είναι έτοιμα για κατανάλωση νωρίτερα και πιό φρουτώδη, αντί πολύ αυστηρά και τανικά, οδήγησε στο σημερινό στυλ του κρασιού, πιο φρουτώδες αλλά υπέρπυκνο, με μαλακώτερες τανίνες παρά την ιδιαίτερα μακρά εκχύλιση. Αν και στο δικό σας, όπως στο δικό μου σπίτι το κρασί είναι πρώτο βιολί, ιδανική συνοδεία μια μοσχαρίσια μισοψημένη μπριζόλα ή ένα ζόρικο ριζότο μίγματος πλευρώτους και πορτομπέλο, αν είστε χορτοφάγοι.
Έντονη μύτη κασίς, βύσσινου, μαυροκέρασου, ελάχιστης πράσινης πιπεριάς, μαύρου πιπεριού, ελάχιστου κέδρου και αποξηραμένου δαμάσκηνου, βύσσινου και κορινθιακής. Πλούσια και πληθωρική γεύση, με την μάλλον έντονη οξύτητα και το πλούσιο αλκοόλ (14,5) να είναι πολύ καλά δομημένα, σχεδόν αόρατα στο φρούτο που επιβεβαιώνεται στο στόμα. Πλούσιες τανίνες καλά κρυμμένες και διαστρωματωμένες στα φρούτα. Η επίγευση είναι μακρά και απολαυστική αλλά χωρίς ακόμα την τρισδιάστατη πολυπλοκότητα που συναντάς στις παλαιωμένες χρονιές, όπως τουλάχιστον του 2012 και με λιγώτερη από την αγαπημένη αυστηρότητα πλέον, που μάλλον σε λίγους θα λείψει. Λιγώτερο δυσπρόσιτο εν τέλει από τον παλιό του εαυτό, θα αρέσει σε περισσότερο κόσμο. Αν θέλετε class θα πρέπει να το παλαιώσετε, και παρόλο που οι τωρινές οινοποιήσεις δεν έχουν ανάγκη τόσο μακράς παλαίωσης για να καταναλωθούν, είναι ακριβώς ο χρόνος που θα αναδείξει την επί πλέον πολυπλοκότητα, φινέτσα, βάθος και αναστεναγμούς στην επίγευση. Τι, ξεχάσατε πως το κρασί είναι έρωτας πρωτίστως και μετά παιχνίδια χρηματιστηρίου;
Για του λόγου το αληθές, πριν μέρες ανοίξαμε με τον Γκοντό μια ακόμα φιάλη από τους 6 Κοκκινόμυλους 1998 (Μερλό, πρώτη εμφιάλωση) που ανακάλυψα πριν 4 χρόνια στο υπόγειο, ξεχασμένους. 3,5 ώρες καράφα με αυστηρή παρακολούθηση και ήταν ένα εξαιρετικό κρασί, με ζωντανό μπόλικο κόκκινο φρούτο ακόμα (κράνμπερι, μαυροκέρασο, κόκκινο φραγκοστάφυλο) ζυγισμένη στην πένα την οξύτητα και υπέροχες διαστρωματωμένες τανίνες μές τα αποξηραμένα δαμάσκηνα. Sheer Class. Α bit tired perhaps, αλλά χαλαρά υπέροχο βελούδο, αβίαστο, βόλτα με παλιά Jaguar Mk2. Όσο για την κούραση, σίγουρα δεν έφταιγε η φιάλη, αλλά το γεγονός πως το υπόγειο δεν εξασφάλιζε τις καλύτερες συνθήκες συντήρησης για 17 χρόνια. Είμαι σίγουρος πως η ίδια φιάλη διατηρημένη σε ιδανικές συνθήκες θα έλεγε μόλις την άνοιγα: είσαι σίγουρος μωρό μου; Μήπως να το αφήναμε; Πώς θα συνεχίσεις τη ζωή σου μετά από μένα;
Δύσκολα, αλλά το παλεύω.