Μέγας Οίνος 2012, Κτήμα Σκούρα

     19/05/2020. Ένα από τα παλαιώτερα Κτήματα στην Ελλάδα με 15 ετικέτες σήμερα, 7 λευκές, 2 ροζέ, 8 ερυθρές. Το σημερινό κρασί είναι ένα από τα 2

με τα οποία ξεκίνησε, το άλλο ήταν ο λευκός Μέγας Οίνος, Μοσχοφίλερο, που σήμερα έχει κλωνοποιηθεί σε Πόρτες και Σάλτο.

    Με τα κρασιά αυτά, κεραυνό εν αιθρία το 1986, άρχισε και η γνωριμία μου με τον Γιώργο Σκούρα στο πρώτο του οινοποιείο στην Πυργέλα.

     Ο ερυθρός Μέγας Οίνος είναι ουσιωδώς από τα μακροβιώτερα ποιοτικά ελληνικά κρασιά, με το χαρμάνι Καμπερνέ-Αγιωργίτικο όχι μόνο σήμα κατατεθέν, αλλά αποδίδοντας με απίστευτη καθαρότητα, διαύγεια και φινέτσα την τυπικότητα των ποικιλιών, το μεσοκλίμα των αμπελοτοπιών, την κομψή αυστηρότητα του δημιουργού τους και την κλασσικότητα πλέον του χαρμανιού. Σε μια εποχή που στην Ελλάδα ελάχιστοι ήξεραν το κλασσικό Μπορντολέζικο χαρμάνι, η αντικατάσταση του Μερλό από το Αγιωργίτικο όχι μόνο ήταν πρωτοποριακή, αλλά και διεθνοποιούσε το κρασί, αφού η ποικιλία ήταν πρόκληση για έναν ξένο οινόφιλο να δοκιμάσει την  ελληνική εκδοχή της, τρόπο σκέψης που υιοθέτησαν και άλλοι πρωτοπόροι οινοποιοί, με τα Ασύρτικο-Μαλαγουζιά, Ασύρτικο-Σοβινιόν κ.α. με μεγάλη επιτυχία.

    Τα σταφύλια είναι επιλεγμένα από περιοχές που η αρωματική φινέτσα υπερτερεί του σωματώδους, το Γυμνό για τα 38χρονα αμπέλια του Καμπερνέ και η ορεινή Κορινθία για τα ακόμα μεγαλύτερης ηλικίας του Αγιωργίτικου. Οι στρεμματικές αποδόσεις είναι ελάχιστες, 450-500κ/στρέμμα και αν και το Καμπερνέ αποτελεί μόλις το 20% του χαρμανιού, κυριαρχεί, ίσως επειδή έχουμε ένα νευρώδες και πολύ αρωματικό, αντί πληθωρικό Αγιωργίτικο.

    Χαρακτηριστικό του κρασιού είναι πως απαιτεί υπομονή από τον οινόφιλο, χρειάζεται πάνω από μία πενταετία για να μαλακώσει το ατίθασο Καμπερνέ, παρ’ όλη την προσπάθεια του Αγιωργίτικου, αλλά οι πιστοί δεδικαίωνται, όπως με την συγκεκριμμένη φιάλη του 2012.

    Δυόμισυ ώρες καράφα, με προσεκτική παρακολούθηση. Άνοιξε αργά, σταδιακά, αλλά από την αρχή χάρισε την αρωματική ευδαιμονία του πυκνού κασσίς με το πλούσιο μαυροκέρασο και πιο πίσω ελάχιστο μαύρο πιπέρι και αποξηραμένα ελληνικά γλυκόξινα δαμάσκηνα. Στόμα αυστηρό, με αισθητή οξύτητα και υπέροχα διαστρωματωμένες φίνες τανίνες. Καταπληκτική δομή, αν και κλειστό ακόμα. Μακρά απολαυστική επίγευση. Όσο περνούσε η ώρα, ανακαλύπταμε περισσότερα μαύρα φρούτα, φραγκοστάφυλλα, μύρτιλλα και ελάχιστη μέντα και καπνό, ενώ η αίσθηση ήταν μιας μεγαλύτερης γλύκας, χωρίς να χάνεται ούτε στγμή η αυστηρότητα. Το κασσίς πάντα πρώτο πλάνο με τη γλύκα του  μαυροκέρασου να το αγκαλιάζει και με δυσκολία ανακαλύψαμε λίγη κορινθιακή στα τριτογενή της εξέλιξης.

   Η πολύ καλή σπαλομπριζόλα και το μοσχαρίσιο μπιφτέκι χωρίς ψωμί το συνόδευσαν άψογα, χωρίς όμως να καταφέρουν να του αφαιρέσουν την πρωτοκαθεδρία ούτε μία στιγμή. Μυρίζαμε συνεχώς τα ποτήρια μας και πίναμε μικρές γουλιές για να διαρκέσει. Επιφωνήματα. Θαυμαστικά. Miles Davies. John Coltrane. Bach. Bizet. Ήταν το αγαπημένο Καμπερνέ, ήταν και το χαρμάνιασμα άπαιχτο, η γοητευτική πολυπλοκότητα, η φινέτσα των τανινών, η καθαρότητα των γεύσεων, η ανάδειξη της τυπικότητας, η διαύγεια ως το τέλος. Ζωντανά ανάγλυφα φρούτα συνεχώς μας έκαναν να ψάχνουμε μάταια για περισσότερα τριτογενή, απλά βρίσκαμε διαβαθμισμένα τα ίδια όλο και πυκνότερα. Απόλαυση διαρκείας. Το κρασί βρίσκεται στην αρχή της ακμής του και έχει τουλάχιστον 5-8 χρόνια ακόμα.

  Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να περιγράψω το ελληνικό πρότζεκτ του Γιώργου Σκούρα εμπνευσμένο απ’ τη δεξιά όχθη του Μπορντώ.