Petite Fleur 2014
Regina rosas amat. Είναι μια βραδυά από κείνες που θέλω καθαρότητα, ειλικρίνεια που να σπάει κόκκαλα και πυροβολώ την ασάφεια στο δόξα πατρί. Χαρακτήρα.
Ανοίγω ένα Petite fleur του Παρπαρούση, του άρχοντα της Πάτρας, οινοποιημένο από την κόρη του την Εριφύλη. Ροζέ από Σιδερίτη. Σκληρό σταφύλι, χοντρή φλούδα, χρώμα φράουλας, ωριμάζει αργά, Νοέμβρη, άρα πολύπλοκα. Αντέχει στις βροχές. Το συγκεκριμμένο κρασί γίνεται με πολλαπλά περάσματα στον τρύγο, ώστε να υπάρχει και υψηλή οξύτητα από τα πρώτα περάσματα, αλλά και σώμα και άρωμα κόκκινων φρούτων από τα επόμενα.
Το μόνο ροζέ από την ποικιλία παγκοσμίως. Πρώτη εμφιάλωση τρύγος 2011. Αγαπώ το σταφύλι και τα κρασιά του κάπου 30 χρόνια. Βρυκόλακας. Και είναι τό μόνο ίσως ροζέ στην Ελλάδα που γίνεται από σταφύλια τύπου gris, όπως το Μοσχοφίλερο, όχι λευκά, με παραμονή των στεμφύλων στο χυμό, μέχρι να πάρει το απαιτούμενο χρώμα, όπως τα κόκκινα.Αυτό βέβαια, του δίνει και κάποιες ταννίνες, που απελευθερώνονται από τους φλοιούς και προστίθενται στον ήδη αρρενωπό χαρακτήρα της ποικιλίας.
Αχνό πορτοκαλλί. Μύτη αυστηρή, χωρίς πολλά αρώματα, με συγκέντρωση στο κέντρο, αυστηρή, μονολιθική. Στο στόμα συνεχίζει υπέροχα, με την ίδια ειλικρίνεια. Ανάλαφρο φρούτο κόκκινο με αίσθηση ανοξείδωτου ατσαλιού (η γεύση του πηρουνιού ή μαχαιριού μας) συγκεντρωμένο στο κέντρο του ουρανίσκου. Ταννίνες απαλές, σχεδόν αδιόρατες, σαν γυναικείο χάδι σε αντρικό κορμί. Γεμίζει το στόμα με αυστηρή φινέτσα, δεν σε κολακεύει, δεν προσπαθεί να σε κερδίσει, θέλει να το κερδίσεις. Το θέμα είναι μπορείς; Αν ναι, θα σε ανταμείψει με τη σταθερότητά του, γουλιά τη γουλιά, ποτήρι το ποτήρι, είναι εκεί, αμετακίνητο. Σιδερίτης. Όνομα και πράμμα. Ζητάει κάτι θαλασσινό. Τέτοιαν ώρα, μόνο, λίγο μπρικ έχω. Ψήνω ψωμί, βούτυρο και μπρικ, λεμόνι και πράσινο πιπέρι. Δεν βάζω άνιθο, δεν θέλω να μου σπάσει την ψαρίλα. Υπέροχο.
Μέχρι τώρα άκουγα Armstrong με Ellington, the Great Summit, τη μοναδική φορά που παίξανε μαζί. Τώρα όμως περνάω σε John Coltrane. Ole. O δίσκος απάντηση στο Sketches of Spain toy Miles Davies και αρκετά καλύτερος. Η Ισπανική επιροή στη τζαζ. Εκρηκτικό, αλλά το κρασί αντέχει. Συνεχίζω με Blue Train. Το κρασί δε λυγίζει πουθενά. Κρατάει την αυστηρή οξύτητα, το φρούτο, τις χαδιάρικες τανίνες. Σε παιδεύει ευχάριστα στην επίγευση, δεν τελειώνει, μένει εκεί. Λιτό, απέριτο, αρχοντικό, αρρενωπό, όπως κάποτε.
Το κρασί έχει χαρακτήρα. Αν δεν έχετε, θα σας δυσκολέψει, είναι απαιτητικό, δεν το περιμένατε, ε; Νομίζω κάπου θάπρεπε να γράφει: κάλλιο το ολότελα, παρά η Παναγιώταινα. Ψάξτε το αν δε φοβάστε την αναμέτρηση. Είναι σαν νάχεις απέναντι την Λωρήν Μπακόλ. Ψάξτε την κι’ αυτήν.