Νέηλυς 2017, Αναστασία Φράγκου
12/8/2018 Χρώμα ανοιχτό λεμονί λαμπερό. Μύτη έντονη με τα τροπικά αρώματα της ποικιλίας όχι σχεδόν γλυκερά ως συνήθως, αλλά με με έντονο λάιμ
να ανακατεύει την οξύτητά του με περγαμόντο και ανανά για να δώσει την αίσθηση της φρεσκάδας και δροσιάς.
Στο στόμα βρίσκουμε ακριβώς τα ίδια, με την πολύ ευχάριστη οξύτητα να διεγείρει αρωματικά τους σιελογόνους. Το σώμα δείχνει μέτριο, αλλά ξεγελάει μάλλον γιατί πήγε περίπατο την υπέροχη, καθόλου λιπαρή, καλοψημένη τσιπούρα των 700 γρ και περίσεψε και ένα ποτήρι για μουγκανίσματα άφτερ. Επίγευση προς το μακρυά, θέλω να πω πως όσο τρώγαμε, πίναμε συχνότερα, το τελευταίο ποτήρι όμως άνευ ιχθύος, κράτησε αρκετά...
Δεν είμαι φαν της ποικιλίας, αλλά η Μαλαγουζιά είναι η σταρ των Ελληνικών λευκών, από τότε που την ανακάλυψε ο Γεροβασιλείου στον Καρρά και την είχε στο χαρμάνι του Blanc de Blancs αλλά κυρίως μετά με το Κτήμα του την δεκαετία του ’90 και στην ουσία δεν υπάρχει πλέον σχεδόν οινοποιείο μου να μην την περιλαμβάνει, έστω σε χαρμάνι. Δικαιολογημένα, αφού έχει μεθυστικό άρωμα που κυριαρχεί και αρέσει πολύ στον θηλυκό πληθυσμό. Και τότε προς τι άλλη μία; Τι νόημα έχει άλλο ένα καλό κρασί, όταν υπάρχουν τόσα πια; Χμ, είναι από τις πρώτες Μαλαγουζιές στην Αττική (Νέηλυς θα πεί νεοφερμένος) και κυρίως διαφέρει, κατά τη γνώμη μου πάντα, στο ότι ο τροπικός της χαρακτήρας είναι συγκρατημένος, όχι πρώτο τραπέζι πίστα, με αποτέλεσμα στο στόμα μου να βρίσκω συνήθως πιο πολύ του γούστου μου την ισορροπία ανάμεσα στην έντονη οξύτητα και το γλυκόπικρο.
Ε, το ίδιο βρήκα και τώρα. Φοβόμουν πως το αρωματικό προφίλ δεν θα ταίριαζε με την αυστηρή σάρκα της ψητής τσιπούρας (υπέροχη, τόπαμε;) αλλά από τη μύτη και μόνο μου έφυγαν οι ενδοιασμοί. Πραγματικά απολαυστικό κρασί, από την αρχή ως το τέλος της βραδυάς, η ιδιαίτερη ισορροπία οξύτητας και πικρόγλυκου δίνει μία κομψότερη από συνήθως δομή, με λιγώτερο φαινομενικά σώμα, αλλά που τελικά δεν του λείπει.
Το οινοποιείο είναι στη Ραφήνα και εκτός από την Μαλαγουζιά, που είναι το καμάρι τους, έχει πολύ καλό Σαββατιανό, ένα πολύ ωραίο Μερλό-Σιρά τον Άλυπο και ροζέ από Αγιωργίτικο στα βασικά. Το μισό οινοποιείο μπορεί να κάηκε στη καταστρεπτική πυρκαγιά, αλλά δεν κάηκαν τα κρασιά στο υπόγειο και τα παιδιά είναι εκεί, τρυγάνε και το ξαναχτίζουν. Περάστε και πάρτε.
