Κτήμα Τσέλεπου 2006, CBS/M

9/2/2018 Σφιχτή γροθιά το στήθος σου, που σκίζει το μετάξι...Παλαιάς σχολής Καμπερνέ-Μερλό, η τελευταία εμφιάλωση.

    Έντονη μπορντολέζικη μύτη: κασσίς, βατόμουρο, μαύρο δαμάσκηνο, μαυροκέρασο, λίγη μέντα. Ο ένας χρόνος καινούργιο γαλλικό βαρέλι δε φαίνεται πουθενά, παρά μόνο στη σφιχτή δομή. Τι ωραία, όπως πρέπει. Κομψό, μεσάτο κρασί, τα τριτογενή, κυρίως αποξηραμένο βύσσινο και δαμάσκηνο, βγαίνουν αργά, υπομειδιώντας. Διαρκεί στο στόμα, προτρέποντάς σε να το πιπιλίσεις όσο περισσότερο μπορείς.

    Τρεις ώρες πριν είχα ανοίξει και μεταγγίσει σε καράφα την 11άχρονη φιάλη, δοκιμάζοντας τα τελευταία 30ml με το ίζημα. Impressed. Τόσο νέο; Τόσο φρέσκο φρούτο; Τόσο κομψή σφιχτή δομή; Για να δούμε πως θα ανοίξει...Κατέβηκα και αγόρασα λίγο κρέας, λόγω Τσικνοπέμπτης, 230 γρ ξεκοκκαλισμένο αρνί και 460 γρ μοσχαρίσια λάπα, και πιπεριές, μία μελιτζάνα και μανιτάρια. Ψιλόκοψα το κρέας με δύο μαχαίρια, πρόσθεσα κρεμμύδι, ντομάτα,μαϊντανό, πιπεριά, ψιλοκομμένα και έπλασα το σύνολο σε κιμά. Με κούρασε, αλλά όταν αργότερα δοκιμάσαμε τα μπιφτέκια, είπα χαλάλι. Περιμένοντας τον Γκοντό, έψησα τη μελιτζάνα στο γκάζι και την πολτοποίησα. Εν τω μεταξύ ψήθηκαν οι πιπεριές, ένα κρεμμύδι και μία ντομάτα σε ροδέλλες, τα ψιλόκοψα και τα ένωσα όλα σε μία τραγανή μελιτζανοσαλάτα με μπόλικο μαύρο χοντροτριμένο πιπέρι και δυόσμο. Ε, τι, αν κάτσει το κρασί, όπως έδειξε, πρέπει να το στηρίξουμε, δεν πρέπει; Λιτά και ζυγισμένα, όχι αχταρμάδες.

   Του Γκοντό αφιχθέντος, ψήσαμε ένα λουκάνικο και πίναμε ροζέ Δρυόπη, συζητώντας για την τεχνητή νοημοσύνη του πλήθους, ενώ ψήναμε τα μπιφτέκια. Όταν ψήθηκαν, σοβαρευτήκαμε, βάλαμε Βαμβακάρη και επί τέλους κόκκινο από την καράφα στα τα ποτήρια μας. Είχαμε και δυο σαλατούλες, μία παραπούλια και μία ντοματοσαλάτα με κρεμμύδι και ρίγανη, ναι, με υπερηχητικές ντομάτες, όπως πάντα. Όταν δοκιμάσαμε το μπιφτέκι, απόρησα που δεν λύγισε το κρασί. Κρεάτινο, όχι μπιφτεκιένιο και με ανάγλυφη τη γεύση των συστατικών, χειροβομβίδα στο στόμα. Θα μου πεις, αφού εσύ τόφτιαξες, τι απορείς; Μμμ, άλλο να το σκέφτεσαι, άλλο να το φτιάχνεις, άλλο να το γεύεσαι.

   Εμείς το κρασί και το φαγητό είμαστε μια πολύ καλή παρέα, βοηθούσε και ο Μάρκος. Σε κάθε γουλιά στεκόμαστε και αναρωτιόμασταν αν θα αντέξει την επόμενη μπουκιά, αλλά απλά είχαμε μία αλληλουχία από αναστεναγμούς χωρίς αδύναμους κρίκους. Τι σου κάνει το καλό κρασί...λίγο καλό φαγητό και καλή παρέα...Η κρεάτινη πολυπλοκότητα άνοιγε διάλογο με την τραγανή μελιτζανοσαλάτα και έκανε αντίτιξη με τα σκούρα φρούτα του Καμπερνέ, τα κόκκινα του Μερλό, που όμως μετά 11 χρόνια είχαν πάρει πολύ χρώμα, τις υπέροχες πλούσιες μεταξωτές τανίνες,  διαρκούσαν πολύ και τελείωναν μαζί, ενώ εμείς συνεχίζαμε, παρόλο που το τελευταίο κύμα φεμινισμού το αρνείται. Το κρασί, το κρασί, αυτή η πρώτη τεχνητή νοημοσύνη της ανθρωπότητας, τι παιδί  κι’ αυτό...Βάλαμε Abbey Lincoln, Jaques  Verriere, Wynton Marsalis, όχι μόνο δε δε λύγισε πουθενά, αλλά βελτιωνόταν διαρκώς, παιδί από σπίτι.

   +Αν βρείτε ξεχασμένες φιάλες από αυτές της παλαιάς κοπής, χτυπήστε τις. Για να δείτε τι ζημιά κάνατε που φωνάζατε λιγώτερες τανίνες. Φυσικά είμαι κακός άνθρωπος. Πάντα. Οι καλοί είναι φυλακή.

   Αλλά και εσείς δεν είστε καλύτεροι. Αν είσασταν, θα σας άρεσε αυτό το κρασί, θα το προτιμούσατε και δεν θα έδινε τη θέση του στο λιγώτερο απαιτητικό Δίλοφος, που έγινε πιό δημοφιλής ετικέτα.