Αγιωργίτικο 2015, Κτήμα Σκούρα
2/4/2018. Η κομψότητα του Αγιωργίτικου. Αγαπώ τις ποικιλίες χαμαιλέοντες. Που μπορούν και βγάζουν τόσο διαφορετικά κρασιά, ερυθρά, ροζέ, ερυθρωπά,
ελαφρά κόκκινα με ελάχιστες τανίνες, στιβαρά με πλούσιες υπέροχες τανίνες, υπέρκομψα ή γοητευτικά τραχειά, ακόμα και λευκά, με την χαρακτηριστική λεμονάτη γεύση. Και ναι, το Αγιωργίτικο είναι μία απ’αυτές και μπορώ να πω πως τα καταφέρνει πολύ καλά παντού. Παραφράζοντας μάλιστα την παλιά διαφήμιση, θάλεγα πως το Αγιωργίτικο έχει παντού μόνο φίλους.
Το συγκεκριμένο του Κτήματος Σκούρα προέρχεται από την περιοχή του Γυμνού, μετά το Λεόντιο, που φιδιάζει σαν φαράγγι νότια της Νεμέας, καταλήγοντας στον Αργολικό κάμπο. Αυτή η μορφολογία δημιουργεί ένα δροσερό αεράκι που ανακουφίζει τα αμπέλια το βράδυ στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού και γενικώτερα ηπιώτερες θερμοκρασίες, με αποτέλεσμα πιο γραμμική ωρίμαση των σταφυλιών, κάπως λιγώτερο σώμα και τανίνες, αλλά μεγαλύτερη ισορροπία, περισσότερη κομψότητα και φινέτσα, και εξαιρετική αρωματική έκφραση, οινοποιού δυναμένου. [Αυτά τα γενικά χαρακτηριστικά τα βρίσκουμε και σε κρασιά άλλων οινοποιών που χρησιμοποιούν σταφύλια της περιοχής, όπως του Παρπαρούση, αλλά και του Ράπτη, που έχει οινοποιείο στο Λεόντιο. Παρ’ όλο που υπάρχει γενικός παρανομαστής, τα κρασιά δεν είναι ίδια]
Μύτη λεπτή, νευρώδης, κομψή με πλούσιο μαύρο και κόκκινο κεράσι και cranberries, φράουλα και τριαντάφυλλο. Λίγo μαύρο πιπέρι. Στόμα λεπτό, με έμφαση στην έκφραση του φρούτου, κομψές τανίννες, λίγο κλειστές ακόμα και φινέτσα στο τελείωμα. Αυτά αμέσως μετά την μετάγγιση στην καράφα, το άφησα άλλες 2 ώρες και ετοίμασα μια ορφανή μοσχαρίσια, μπρόκολο, λίγη ντομάτα με φέτα (είμαι ντοματάς, έχω πάντα καλή ντομάτα, ξενιτεύομαι να την βρω) και πατάτες τηγανητές με μαύρο πιπέρι, τυρί και ρίγανη. Της Δέσποινας εισελθούσης, ζέστανα την ορφανή, είχαμε την τύχη να μας βάζει Lou Reed o Κουτσουρέλης στο 3ο πρόγραμμα και κάτσαμε.
Το σχεδόν άψητο κρέας έκατσε υπέροχα με το κρασί, που είχε ανοίξει πλέον. Πολύ φίνες τανίνες και κομψό αλλά άφθονο κόκκινο και λίγο μαύρο φρούτο (κεράσι, cranberries, λίγο κασίς, δαμάσκηνο) στο στόμα, ενώ η μύτη, είχε τα ίδια φρούτα όπως πριν δύο ώρες αλλά περισσότερο ανάγλυφα. Διαρκεί αρκετά στο στόμα και τελειώνει απολαυστικά. Ο Λου Ρίιντ και η ορφανή δημιουργούν μία πολύ ωραία αντίστιξη (μετά την πέφτεις και στις αμαρτωλές πατάτες, βεβαίως) με τα φρούτα και τη φινέτσα και προσέχουμε τη στάθμη στην καράφα, για να έχουμε και αργότερα.
Αυτό που μένει σαν επίγευση της βραδιάς είναι η κομψή δομή του φρούτου του Αγιωργίτικου (με ελάχιστες νύξεις βαρελιού ευτυχώς) να ακουμπάει στο σχεδόν ωμό κρέας και τον Lou Reed να σολάρει. Ανάλαφρο χάδι.