Φλέβα 2016, Κτήμα Σκούρα.

    29.8.2020. Και αρπάζει το Σιράχ, κι' όλοι λένε Αλλάχ! Αλλάχ! Αλλά αν πεις αυτό το Σιρά μοσχάρι*, θα σηκώσει το αριστερό φρύδι και θα στα πει γαλλικά.

Και θα συμφωνήσει και το ποτήρι Riedel performance Syrah, που είναι βασισμένο στο Old world Syrah και έχοντας δοκιμάσει σ’ αυτό διάφορα κρασιά της ποικιλίας ένα χρόνο τώρα, πρώτη φορά πήρε κεφάλι από το Open up soft της Chef & Sommelier.

    Για άλλη μια φορά το στυλ του παραγωγού στα ερυθρά κάνει μπαμ από τη μύτη. Πλούσια σκούρα γλυκόξινα φρούτα του δάσους (μαύρα φραμπουάζ, μπλούμπερι, μπίλμπερι) και φρέσκο αγριοβύσσινο στην αρχή εκφράζονται με σαφήνεια, κομψότητα και φινέτσα, ενώ σιγά-σιγά βγαίνουν μαύρα πιπέρια, μέντα και καπνός. Τελευταία βγαίνουν αποξηραμένα γλυκόξινα ελληνικά δαμάσκηνα και ελάχιστη κορινθιακή. Το στόμα είναι πλούσιο, χωρίς ίχνος από την τραχύτητα του νέου κόσμου. Παρ’ όλη την υψηλή η οξύτητα, η ισορροπία από τη γλύκα των ίδιων φρούτων είναι υποδειγματική, η διαύγεια και η σφιχτή δομή είναι τέτοια που το 14,5% αλκοόλ δεν το υποπτεύεσαι καν. Ασχολείσαι με την ποιότητα της επίγευσης, την υπέροχη γεύση του γλυκού κουταλιού άγριου βύσσινου,τη φινέτσα της και όχι το μήκος της, που είναι υπεράνω μετρήσεων. Είχαμε φτάσει στο τελευταίο ποτήρι, αυτό του μεντιτέισον, όταν αναρωτηθήκαμε για τις τανίνες, τι έγιναν οι τανίνες; Μετάξι έγιναν και βελούδο και κράτησαν το μισοάψητο Τζιώτικο rib-eye και την χειροποίητη μελιτζανοσαλάτα άψογα διαβαθμισμένες με αριστοκρατική άνεση, ενώ εμείς απολαμβάναμε την αλληλουχία των γεύσεων που ξεδιπλώνονταν στο ποτήρι. Μιλούσαμε για την ποιότητα, όπως έλεγε ο ποιητής.

   Είναι Cote Rotie; Όχι δεν είναι-και κυρίως δεν θέλει να είναι, προτιμά τον εαυτό του-αλλά είναι μακρυά από τα αυστραλέζικα μοσχάρια και πατάει γερά στο στυλ των καλύτερων του Βόρειου Ροδανού. Έχει την αφθονία του πικάντικου μαύρου φρούτου των κρασιών του νέου κόσμου, που τόσο αρέσει, αλλά τα προσπερνάει με χαρακτηριστική χάρη, άνεση και φινέτσα, διαστάσεις που εκείνα δεν έχουν.Το Cote Rotie θα ήταν αυστηρώτερο, πιο κρουστό, αρωματικό και ακόμα πιο φινετσάτο, η Φλέβα όμως του Γιώργου Σκούρα είναι τόσο καλή, που δεν μας έλειψε ο Ροδανός, απλά τον αναφέραμε για να συμφωνήσουμε πως είμαστε τυχεροί να έχουμε ένα τόσο ωραίο Σιρά, κομψό, πλούσιο, φινετσάτο και αεράτο που να σε συνεπαίρνει, να σε κάνει να ασχολείσαι μαζί του, να το μυρίζεις συνεχώς και να χαμογελάς, σε κλάσμα της τιμής της ψητής πλαγιάς.

Τα πήγε πολύ καλά με τη Μπετοβενιάδα του τρίτου προγράμματος και το τελευταίο ποτήρι, δυόμισυ ώρες μετά τη καράφα, ήταν το καλύτερο, όπως αρμόζει στην κλάση του.

*Μοσχάρια ονομάζονται τα Αυστραλέζικα κυρίως υψηλόβαθμα, πολύ πλούσια αλλά τραχειά Σιρά ή χαρμάνια τους.