Gris 2019, Αμπελώνες Ζαχαριά.

     10/8/2020.  Σίγουρα το πιο αυστηρό ροζέ από μοσχοφίλερο που έχω δοκιμάσει, με δικό του χαρακτήρα που δεν θυμίζει κανένα άλλο.

Φρεσκοεμφιαλωμένο ήταν δύστροπο, αλλά τρεις μήνες μετά έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει εντυπωσιακά τις αρετές του και αν το αφουγκραστείς, υπόσχεται περισσότερες.

     Σχεδόν έντονο πορτοκαλλί. Έντονη μύτη από ροζ τριαντάφυλλο, ξύσμα πορτοκαλιού και μοσχολέμονου, κίτρινα νεκταρίνια και γιαρμά. Σχεδόν νοιώθεις τις λεπτές τανίνες και την υψηλή οξύτητα, που επιβεβαιώνονται μόλις το δοκιμάσεις και βρεις ακριβώς τα ίδια σε ένα μέτριο, αλλά με σφιχτή δομή σώμα, με τις τανίνες να επιμένουν ως το τέλος με τα ξύσματα και λίγο ξυνό προζύμι σε ένα μακρύ υπόπικρο τελείωμα,  αυστηρό ακόμα, αλλά απολαυστικό. Υπάρχει ακόμα μια τραχύτητα, που πλέον είναι πολύ ευχάριστη με φαγητό και δείχνει πως θα εξελλιχθεί σε φίνα μεταλικότητα με ορυκτές νότες που ήδη διακρίνονται. Και ναι, είναι καθαρά κρασί φαγητού, γαστρονομικό όπως το λέμε τώρα. Αλλά κρασί που θα το συζητάς στο τραπέζι, δεν θα κάνει απλά παρέα στο φαγητό.

     Ταίριαξε εξαιρετικά με τη χοιρινή σπαλομπριζόλα ελεύθερου χοίρου με την έντονη νοστιμιά, εκεί δηλαδή που τα περισσότερα σημερινά αχνά ροζέ θα λύγιζαν. Και θα είχε ταιριάξει και με το κοκκόρι με μπάμιες στο φούρνο πριν 2 μήνες, αλλά η εμφιάλωση ήταν νωπή ακόμα, η μύτη εντελώς κλειστή και το στόμα σχεδόν σφραγισμένο και ασύνδετο, ένοιωθες κυρίως άφθονες λεπτές τανίνες, ψωμί από ξυνό προζύμι, τραχύ ξύσμα εσπεριδοειδών και τριαντάφυλλο. Η αποκαλυπτική όμως ως τώρα εξέλιξη δείχνει με σιγουρά κρασί παλαίωσης και σημαίνει πως αν έχετε κελλάρι ή χώρο στο συντηρητή σας σκεφτείτε να παλαιώσετε μερικές φιάλες. Εκτιμώ δε πως τα Χριστούγεννα θα είναι ήδη αισθητά ακόμα καλύτερο και ό,τι πρέπει για τη γαλοπούλα και γιατί όχι, το γουρουνάκι σας!