Gris de Nuit 2020, Κτήμα Τσέλεπου
13/5/2021. Μοσχοφίλερο 100%. Ένας οινοποιός κάποτε μου είπε πως δεν αγαπούσε τα ροζέ, επειδή ήταν κρασιά που δεν τα άφησαν να γίνουν κόκκινα.
Εφ’ όσον στην κλασσική ροζέ οινοποίηση χρησιμοποιούνται ερυθρές ποικιλίες, ένα δίκιο το είχε. Αυτό γιατί όλες σχεδόν οι ουσίες που αποτελούν τη νοστιμιά του κρασιού μαζί με το χρώμα βρίσκονται στους φλοιούς των σταφυλιών και όσο περισσότερο παραμένουν οι φλοιοί με τον χυμό απελευθερώνοντας το επιθυμητό χρώμα, τόσο πιο νόστιμο θα είναι το κρασί. Επειδή λοιπόν οι ερυθρές ποικιλίες ελευθερώνουν τις χρωστικές για την επιθυμητή απόχρωση σε ελάχιστες ώρες, ενώ οι ερυθρωπές σε μέρες, οι τελευταίες έχουν το χρόνο να δώσουν όλο τους τον εαυτό στο κρασί, αντίθετα με τις άλλες, όπερ έδει, δείξε. Αλλά από τότε κύλισε αρκετό νερό στο αυλάκι, τα ροζέ είναι σταθερά στο κέντρο της μόδας και τα τελευταία έξη χρόνια ανθίζουν τα ροζέ από μοσχοφίλερο, που είναι ερυθρωπή, ή gris στα γαλλικά, ποικιλία. Λαμπρή εξέλιξη, μια και οι μεγαλύτερες εκχυλίσεις στην περίπτωση αυτή δημιουργούν ουσιαστικά μια πληρέστερη έκφραση της Μαντινείας, με περισσότερα αρώματα, γεύσεις και μοδάτες αποχρώσεις, όσο και αν δεν επιτρέπεται να ονομαστεί έτσι. Περισσότερα για το θέμα σε παλαιότερο άρθρο μου εδώ.
Ο Γιάννης Τσέλεπος άργησε λίγο να μπει στα ροζέ και ακόμα περισσότερο στα ροζέ μοσχοφίλερα, αλλά όταν μπήκε έκανε αίσθηση. Έχοντας δοκιμάσει τις εμφιαλώσεις του Gris de Nuit όλων των προηγούμενων ετών πιστεύω πως οι αρτιότερες οινοποιήσεις είναι αυτές των δύο τελευταίων ετών και η σημερινή διαφοροποιείται με σαφήνεια από την προηγούμενη κυρίως στην ανάλαφρη γλύκα κυδωνιού που αιωρείται και χωρίς να υπάρχει υποψία ημίξηρου, αλλάζει τον χαρακτήρα του. Έχοντας διακρίνει τα αρώματα του γλυκού κυδώνι πρώτη φορά στο πειραματικό XMF17, όπου δοκιμάστηκαν οι μακρές εκχυλίσεις στην ποικιλία στο βαθμό ερυθρού πλέον χρώματος και γνωρίζοντας πως στο πρότζεκτ, όπως και στο σημερινό, συνέβαλε για πρώτη φορά ο Άρης Τσέλεπος, το νέο αίμα του Κτήματος, πιστεύω πως παίρνουμε μια πρώτη γεύση των μελλοντικών οινοποιήσεων και στυλ. Προσέχοντας περισσότερο, υπάρχει μεγαλύτερη σαφήνεια γεύσεων, και αρωμάτων, που ίσως να οφείλεται στο ότι εδώ χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά επιλεγμένα σταφύλια του ιδιόκτητου αμπελοτοπιού Περπατιάρα και πως η όλη οινοποίηση έτυχε ιδιαίτερης προσοχής. Όλα αυτά δικαιολογούν την αλλαγή στη σημερινή ιδιαίτερη φιάλη σε στυλ Βουργουνδίας, επειδή σοφόν το σαφές.
Χρώμα σολωμού, όχι και τόσο αχνό, ευτυχώς, μια και στην έστω ελάχιστη ύπαρξη χρώματος οφείλεται αυτή η εξαιρετική μύτη και το αντίστοιχο στόμα. Αφθονία πετροκέρασου, τριαντάφυλλου, φράουλας και μια ανάλαφρη γλύκα που εντοπίζεται σε γλυκό κυδώνι, όλα τυλιγμένα αέρινα με μια αίσθηση φρεσκάδας. Στο στόμα η οξύτητα επιβεβαιώνει την έντονη αίσθηση δροσιάς από τα ίδια φρούτα μαζί με λίγο μάνγκο, που όσο αδειάζει η φιάλη γίνεται περισσότερο αισθητό. Το σώμα είναι παραπάνω από μέτριο, όπως και η γευστική ένταση, ενώ η στιβαρή δομή έχει καμπύλες εκεί που άλλα ροζέ επιλέγουν την αυστηρότητα. Η αδιόρατη γλύκα του κυδωνού τυλίγει την οξύτητα των φρούτων δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα από κομψότητα, δροσιά και ακρίβεια και οι γεύσεις είναι ξεκάθαρες. Η πολυπλοκότητα αυτή υπάρχει χωρίς να επιβάλλεται, απλά οδηγεί αβίαστα σε μία σχεδόν μακρά απολαυστική επίγευση ενός κρασιού που θα αρέσει σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό, πέρα από τους συνήθεις λάτρεις των ξυραφένιων γεύσεων.
Κρασί που δεν σε αφήνει να ασχοληθείς με το φαγητό, σε διεκδικεί. Εμείς ψυλλιασμένοι, προτιμήσαμε ένα πιάτο ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα μεσημεριανά, χωρίς αυγολέμονο και ωραίες γλυκόξινες ντομάτες, παραχωρώντας προτεραιότητα. Και σήμερα θυμόμαστε τις ντομάτες, θυμόμαστε τα ντολμαδάκια, αλλά κυρίως θυμόμαστε το κρασί. Και τη μουσική, ακούγαμε Eddie Higgins Trio, Bewitched. Πήγα κάποια στιγμή να γυρίσω σε κάτι πιο εγκεφαλικά νευρώδες, όπως τη σουΐτα για τσέλο και τζαζ πιάνο τρίο του Claude Bolling, αλλά κλώτσησε. Αυτά είναι για μόνος σου, ή με πολύ κόσμο, που πάλι είσαι μόνος σου.
Αν μου ζητούσαν να μαντέψω, το κρασί θα είναι καλοτάξιδο και στα δύο φύλλα, περισσότερο από το προηγούμενο. Πίνεται ασύστολα μόνο του, έχει ιδιαίτερη μύτη και στόμα που το το κάνουν αξέχαστο, τό ‘χει με τη γαστρονομία, αν τό ’χεις εσύ στην κουζίνα, γοητεύει από την πρώτη στιγμή στο ποτήρι και είναι ιδανικό για αξέχαστα ηλιοβασιλέματα με τσίμπι-τσίμπι. Κι αν είσαι μόνος σου, σοβαρεύει και ακούτε άλλα, Iberia, Albeniz, ας πούμε.