The Dylan Nobel: in Defense

Φυσικά και όχι, πότε χρειάστηκε υπεράπιση ο Ντύλαν; Τον εαυτό μου υπερασπίζομαι όταν του αμφισβητούν το Νόμπελ. Γιατί ο Nτύλαν δεν υπήρξε ποτέ τίποτα από ό,τι του καταλογίζουν. Προσπάθησε να τον προσεταιριστεί το κίνημα διαμαρτυρίας, τους γύρισε την πλάτη με σαρκαστική ειρωνία.

Προσπάθησε η αριστερά, τα ίδια. Ακόμα και η folk  δεν κατάλαβε ποτέ γιατί την ¨πρόδωσε’’ περνώντας στην ηλεκτρική κιθάρα, δάκρυσε ο Pete Seeger. Για τους χριστιανούς, δεν το συζητώ, ακόμα δεν το πιστεύουν...μα αυτός που έγραψε τόσο ωραία τραγούδια για το Θεό...κακόμοιροι πιστούληδες, είναι δυνατόν να καταλάβετε, γιατί προσπαθείτε καν;

Ο Ντύλαν δεν ανήκει σε κανέναν, όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες ανήκει στην ανθρωπότητα και σ’ αυτήν απευθύνεται. Κάθε τόσο τινάζει από πάνω του τη σκόνη κάποιας ιδεολογίας και συνεχίζει να ψηλαφίζει τη συμπαντική σκόνη. Τα πιο σημαντικά τραγούδια του τα έγραψε νέος, αλλά ακόμα και τώρα το σκληρό επίστρωμα της ποίησής του δεν αφήνει να προσκολληθεί τίποτα για καιρό. Όχι δεν πουλήθηκε, έπαιξε για το Λευκό Οίκο, όπως έπαιξε για τα πλήθη στο Γούνστοκ, πληρώθηκε και έπαιξε, that’s all. Το στοίχημά του ήταν και είναι με το σύμπαν και την ανθρωπότητα του σύμπαντος, τους μικροαστούληδες κακομοίρηδες που κλαυθμηρίζουν για τα Νόμπελ, ούτε που τους βλέπει, ποτέ δεν έγραψε γι’ αυτούς, παρά για να τους σαρκάσει, γι’αυτό στη γενέτειρά του κάνουν πως δεν τον ξέρουν.

Ο σαρκαστικός προβληματισμός του και η φωτιά που τον έκαιγε έβαλε φωτιά στα καλύτερα μυαλά της γενιάς του και η φωτιά αυτή φωτίζει ακόμα τους σκοτεινούς καιρούς που διαλέξαμε να χτίσουμε με τα χεράκια μας. Ποιός άλλος νομπελίστας ποιητής επηρρέασε τόσο μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας; Είναι ο ποιητής που μπήκε στα σπίτια από τους τοίχους χωρίς να το καταλάβουν οι ένοικοι που σιχαίνονται την ποίηση. Είναι οι λέξεις πίσω από τίς λέξεις των μεγάλων τραγουδιών άλλων μεγάλων καλλιτεχνών, τον παλιάτσο και ληστή, του Σαββόπουλου, ας πούμε, μόνο που ο Νιόνιος αντέστρεψε το νόημα εκεί και έχασε το: but you and I we’ve been through that and this is not our fate, so let us not talk falsely now, the hour is getting late. Επηρρέασε τόσο βαθειά, που η σκόνη που έπεφτε από πάνω του κόλλούσε στα λόγια των απλών ανθρώπων και τα άλλαζε, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Έγραφε για τον έρωτά του, τον πόνο του χωρισμού που του ξέσκιζε τα σωθικά ή το μαγνητικό πεδίο με το οποίο ανέβαζε την καλή του στ’ αστέρια και ένοιωθες πως ήταν τα λόγια τα δικά σου, που δεν ήξερες πως να τα πεις. Ο Ντύλαν υπήρξε η φανερή ή κρυφή συνείδηση περισσότερων από μιας γενιάς, άλλο αν δεν το ξέρουν. Είναι οι λέξεις που όπλισαν την πολεμική του κιθάρα και μας πυροβόλησε. Τίποτα δεν ήταν ίδιο μετά. Κανείς άλλος δεν έγραψε λόγια για μουσική με τέτοια πολεμική ακρίβεια. Ακούσε το Visions of Johana και προσέξτε πως χτίζει το κομμάτι σιγά σιγά η κιθάρα και πως στο τέλος κυριαρχεί απόλυτα, σαν να ακούς το Μπολερό του Ραβέλ για κιθάρα. Ακoύστε το it’s all right ma, I’m only bleeding και νοιώστε τη σκληράδα του έφηβου που δεν τον καταλαβαίνει κανείς. Ακούστε το Desolation Row και νοιώστε όλη την ποίηση του 20ού και βάλε αιώνα να περνάει για ένα σκέτο burbon. Είχα γράψει δέκα δίσκους του σε μπομπίνες και τις έβαζα να παίζουν συνέχεια για να μη χρειάζεται να σηκωθώ να γυρίσω το βινύλιο κάθε μισή ώρα, όταν είχα ξενύχτι στα τελικά σχέδια, φοιτητής στην Αρχιτεκτονική. Χορεύω ακόμα τα μεγάλα κομάτια του, στη γιορτή μου χόρευα το Desolation Row τραγουδώντας τους στίχους.

Στους σκοτεινούς καιρούς που φτιάξαμε και χρειαζόμαστε τους στίχους και τη μουσική του περισσότερο από ποτέ, ο συντηρητικός μας εαυτός που μας έφτασε ως εδώ, για ασφάλεια, ξεσηκώνεται αγανακτισμένος για την ιεροσυλία του να μπει ο Dylan δίπλα στον Σεφέρη ή τον Ελύτη ή τον Neruda. Ε, τι να κάνουμε που είναι πιο σημαντικός; Αλλά ρε φουκαρά, ειλικρινά τώρα, νομίζεις πως νοιάζεται ο Dylan για το Nobel; Για σένα είναι, εσύ είσαι που τόχεις ανάγκη. Για σένα είναι σημαντικό, μπας και συνέλθεις, ο άλλος θα το αφήσει να γλυστρίσει από πάνω του, όπως τόσα άλλα...