Σουσάμι άνοιξε.

24/7/2021. Προχτές, προσπαθώντας να κλείσω το παράθυρό μου, δεν πρόσεξα πως το αριστερό φύλλο που έδειχνε κλειστό δεν ήταν μανταλωμένο

και όπως γύρισα το πόμολο μπλόκαρε και ούτε έκλεινε ούτε άνοιγε. Έχει ξανασυμβεί, αλλά συνήθως ξεμπλοκάρε. Αυτή τη φορά όμως είχα γυρίσει το πόμολο και κάτι είχε κομπλάρει. Τηλεφώνησα στον αλουμινά μου που μου είπε να μην το ζορίσω και σπάσει, γιατί ο μηχανισμός αυτός δεν εισάγεται πλέον. Απαλά και με υπομονή είπε.

    Μου πήρε μισή ώρα, συγκρίνοντας το παράθυρο με ένα άλλο και ψάχνοντας τη χαραμάδα με μικρό φακό, να καταλάβω πως η γλώσσα που απελευθερώνει το πόμολο ώστε να γυρνάει πάνω-κάτω είχε καβαλλήσει το προφίλ και ήταν από μέσα. Ξανά τηλέφωνο στο αλουμινά που είπε να μην το πειράξω και σπάσει και θα προσπαθούσε να περάσει την Κυριακή να του κάνει μάγια. Έλα όμως που είναι το δροσερό βορινό της κρεβατοκάμαρας και έχει αρχίσει το μελτέμι.

    Αποφάσισα πως αν δε ζορίστηκε όταν κόμπλαρε προς τα μέσα, δεν θα ζοριζόταν να ξεκομπλάρει προς τα έξω και αγνόησα τον αλουμινά. Πήγα και το εξήγησα στο παράθυρο, το άφησα όπως ήταν να το κοντράρει ο αέρας και έκανα μια μίνι σιέστα στον καναπέ. Όταν σηκώθηκα τράβηξα το πόμολο και άνοιξε. Τέλος καλό, όλα καλά.

    Σκέφτηκα πως τελικά είχε πεισμώσει και δεν άνοιγε για να με κάνει να προσπαθήσω να το καταλάβω και όταν βεβαιώθηκε πως κατάλαβα άνοιξε διάπλατα. Μετά θυμήθηκα πως κάπως έτσι είναι και οι γυναίκες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, για να ανοίξουν πρέπει να ασχοληθείς να τις καταλάβεις. Και ίσως και εγώ που δεν είμαι γυναίκα, απ’ όσο ξέρω τουλάχιστον, είμαι κάπως έτσι.